Men Malalaman

Kutib Oling. Yangi dasturimiz

Assalomu Alaykum.

Bizning aziz kitobxonlarimiz uchun navbatdagi ajoyib kitob. Siz ushbu kitobdan o'qir ekansiz dungyoga boshqacha nigoh bilan qarashni boshlaysiz. O'zingiz uchun yangidan yangi fikrlarni kashf qilasiz. Siz uchun juda foydali kitob. Oxirigacha o'qishni maslaxat beramiz.

Malala Yusufzoy

Uomini Malalaman

Tik turib taʼlim olgan va tolibonlar

tomonidan xo'rlangan qizaloq

Asar nobile

mukofoti laureati, 24 yashar pokistonlik Malala Yusufzoy

tomonidan yozilgan bo'lib, muallif bu asarda o'z mamlakatidagi

qizlar ta'limiga nisbatan to'sqinliklar, ayollar huquqining

poymol bo'lishi haqida yozadi. Bir qancha qiyinchiliklar

tug'ilishiga qaramay, ilm olish hamda o'zining va boshqalarning

huquqlarini himoya qilishdan chekinmagan Malala koʻplab yoshlarga

oʻrnak boʻladi degan umiddamiz.

Muqaddima: Hayotim o'zgargan kun

Men yarim tunda yaratilgan mamlakatda tugʻilib qolgandekman. O'lim

yoqasiga kelib qolganim taxminan peshin vaqtiga toʻgʻri keladi.

Bundan bir yil oldin maktabga borish uchun uydan chiqib ketdim va

ortga qaytmadim. Tolibonlarning o'qi ko'ksimni teshib o'tdi va

Pokistondan xushsiz holda olib chiqib ketildim. Baʼzi odamlar endi

hech qachon uyingga qaytmaysan, deb aytishadi, munizioni uomini ich-ichimdan

qachondir qaytishimni il suo qilaman. Albatta, kindik qoni to'kilgan

vatan bilan abadiy xayrlashishni hech kim xohlamasa kerak.

Har tong koʻzimni ochganimda mayda-chuyda buyumlarimga toʻla eski

xonamni, xonaning har yerida sochilib yotgan kiyimlarimni va tokchadan

o'rin olgan maktabda qo'lga kiritgan yutuqlarimni ko'rishni juda

xohlayman. Munizioni Svat vodiysida joylashgan uyim bu yerdan ancha

uzoqda ekanligi, boshqa mamlakatda yashayotganim va bu yerdagi vaqt

Pokistondan besh soat orqada ekanligi meni xafa qiladi. Sevimli

vatanim hozir men yashayotgan oʻlkadan ancha ortda qolgan. Bu yerda inson

yashashi uchun zarur boʻlgan barcha qulayliklar mavjud. Krani

burashingiz bilan xohlasangiz issiq, xohlasangiz sovuq suv keladi. Bu

yerdagi odamlar yog' lampalari nima ekanligini allaqachon unutib

yuborishgan – tungi chiroqlar koʻchalarni xuddi kunduzdagidek yoritadi.

AYOQShga borib gaz ballon toʻldirib kelishga hojat yoʻq – oshxonalarda

gaz plitalar mavjud va tabiiy gaz hech qachon uzilib qolmaydi. Zamon

shu qadar rivojlanib ketganidan odamlar ovqat pishirishga erinishadi

va tayyor ovqatlarni sotib olishni afzal koʻrishadi.

Derazani ochishim bilan osmonoʻpar binolar, har tomonga shoshilayotgan

mashinalar bilan toʻlib toshgan yoʻllar, tekis maysazorlar va odamlar

bilan gavjum piyodalar yoʻlakchalariga koʻzim tushadi. Koʻzimni yumaman

va sevimli vodiyimga qaytgandek boʻlaman: qorli togʻchoʻqqilari, zilol

suvli buloqlar, yam-yashil dalalar… Uomini bilan birga yashagan

insonlarni eslaganimda yuragim hapqirib ketadi. Sevimli

maktabimni, sinfdoshlarimni bir-bir koʻz oldimga keltiraman.

Do'stlarim va o'qituvchilarim bilan xayolda diydor ko'rishaman. Eng yaqin

dugonam Moniba men tomonga quchoq ochib keladi, bir chekkada o'tirib,

dildan suhbat quramiz, yoshligimizdagi qiziqarli voqealarni eslab

kulishamiz…

Afsuski, birdan Birmingemdaligim xayolimga keladi…